รีวิว Hunger คนหิวเกมกระหาย ผลงานล่าสุดของ โดม สิทธิศิริ มงคลศิริ นำแสดงโดย ออกแบบ ชุติมณฑน์ จึงเจริญสุขยิ่ง, กรรณ สวัสดิวัตน์ ณ อยุธยา, ปีเตอร์-นพชัย ชัยนาม

เรื่องย่อ Hunger คนหิวเกมกระหาย

เป็นการเล่าเรื่องราวของ ออย ( ออกแบบ ชุติมณฑน์ จึงเจริญสุขยิ่ง ) สุดยอดแม่ครัว ร้านราดหน้า ผัดซีอิ้ว ที่เป็นกิจการของครอบครัว ที่เธอต้องจำใจทำมัน ในฐานะ ผู้สืบทอดกิจการ

แต่แล้ววันหนึ่ง การตัดสินใจ เปลี่ยนเส้นทางก็เกิดขึ้น เมื่อออยได้พบกับ โตน ( กรรณ สวัสดิวัตน์ ณ อยุธยา ) เชฟหนุ่ม ที่เห็นความสามารถของออยเข้า เขาจึงชวนออย ไปร่วมทีม Hunger ทีมเชฟอันดับ 1 ของประเทศ ออยได้ตัดสินใจ เลือกเดินเข้าหาแสงสว่าง ด้วยการเข้าร่วมทีม โดยมี เชฟพอล ( ปีเตอร์ นพชัย ชัยนาม )

โลกใบใหม่ ที่ออยก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงนั้น ช่างแตกต่าง แปลกใหม่ และน่าตื่นเต้น ทำให้ออยได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ แต่ระว่างความสวยงาม เจิดจรัส ที่อยู่ตรงหน้า กลับมีด้านมืด ที่ซ่อนอยู่

อาหารไฟน์ไดนิ่ง ที่รังสรรค์เมนูสุดพรีเมียม เมนูอาหารที่หลายคนปรารถนา อยากลิ้มลองสักครั้งหนึ่งในชีวิต กลับมีเบื้องหลัง ที่ดิ่งลึก ไปถึงก้นบึ้ง ของใจมนุษย์ ทำให้ออย ต้องกลับมาถามตัวเองหลายครั้ง ว่าแท้จริงแล้ว การเป็นคนพิเศษ อย่างที่เธอฝันไว้ มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการ จริงหรือไม่

รีวิว Hunger เพราะความหิวของแต่ละคน ไม่เท่ากัน

บางคน กินเพื่ออยู่ ไม่ได้อยู่เพื่อกิน แต่ความหิวของคนรวยนั้น ต้องการมากกว่าอาหาร ตัวหนัง ที่สื่อสารกับคนหิว ทั้งหิวแสง หิวอำนาจ หิวชัยชนะ และพร้อมจะตอกหน้าผู้คน ที่กระหายความเลิศหรู และการเป็นคนพิเศษ

ทั้งดึงทึ้ง จิกตบ และเย้ยหยันคนเหล่านั้นว่า มันก็แค่อาหารมื้อหนึ่ง ที่ไม่ได้ทำหน้าที่ คลายความหิว แต่มันทำหน้าที่ เป็นเครื่องประดับ ติดปลายลิ้น ที่กินให้ตาย ก็ไม่มีวันอิ่ม แต่ได้กระหยิ่มว่า มีสิทธิ์ได้กิน เท่านั้นเอง ถือเป็นความเหลื่อมล้ำ และด้านมืดของสังคม

ตัวหนัง เน้นหนัก ไปที่การจิกกัด มากกว่า การทำอาหาร ซะอีก เน้นหนักไปที่การจิกกัดสังคม ของคนมีอันจะกิน และยังสบประมาทออกไปตรง ๆ ว่าพวกคนรวย นั้นช่างโง่เขลา

โดยให้เชฟพอล เป็นตัวแทนหมู่บ้าน แอบเสิร์ฟความอัปยศนั้น ใส่จานใบหรู ให้เหล่าคนรวยทั้งหลาย ได้ลิ้มลอง เพราะสิ่งที่คนเหล่านั้นหิว มันไม่ใช่อาหาร แต่เป็นหน้าตาทางสังคม การป้อยอ และความฟุ้งเฟ้อ แบบอันลิมิเต็ด

พร้อมกับการบ่นลอย ๆ ออกมาว่า ทำไมคนเรา ต้องยอมจ่ายเงิน เพื่อกินอาหารราคาแพง ที่บางครั้ง ก็ไม่ได้ซาบซึ้ง กับรสชาติของมันเลยด้วยซ้ำ

แต่นอกจาก คนรวยที่หิวโหยแล้ว ยังมีออย ที่ในชีวิตหิวแสง ด้วยการลองหิวความสำเร็จ อย่างจริงจังดูสักตั้ง เธออยากลิ้มรสความสำเร็จ ที่คนอื่นบอกว่ามันคือความสำเร็จดูบ้าง

ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่เธอทำอยู่ทุกวัน ก็ถือเป็นความสำเร็จอยู่แล้ว ถ้ามองเข้ามา ด้วยสายตาของคนภายนอก เพียงแค่เธอไม่เคยรู้ ว่าเธอเหยียบอยู่บนความสำเร็จ และได้สิทธิ์นั้นตั้งแต่เกิด เพราะเธออยู่กับมันทุกวันจนชินชา และเพราะสิ่งนั้น แค่ไม่ใช่สิ่งที่เธอเลือกเองตั้งแต่แรก

ดังนั้น การที่ออกจากบ้าน ไปพบเจออะไรที่แปลกใหม่ มันก็เป็นรสชาติ ที่หวือหวา และท้าทาย แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เมื่อความหิวมันจัดจ้านขึ้นทุกที ออยจะยังเป็นออยอยู่เหมือนเดิม หรือทิ้งชีวิตที่ผ่านมาไว้ข้างหลัง และสร้างชีวิตใหม่ด้วยน้ำมือของตัวเอง

โดยหันหลังให้บ้านกับ ‘ผัดงอแง’ ที่น่ากินที่สุดในเรื่องกันแน่ เรื่องนี้จึงมีหลายซีน ที่ย้ำชัดไปที่ผัดงอแง เมนูเด็ดประจำบ้าน ว่าไม่ได้เป็นเพียงแค่อาหารประทังหิว แต่เป็นอาหารแห่งความสุข รอยยิ้มและความอิ่มหนำ

แต่น่าเสียดาย ที่ผัดงอแง กลับไม่สามารถทำหน้าที่ของคำว่า บ้าน ความสุขง่าย ๆ แค่หันกลับมา ได้ชัดเจนอย่างที่ควรจะเป็น หลายซีนหลายจังหวะ ที่กำลังจะทำให้ถึงจุดพีค ให้ถึงจุดที่มีความรู้สึกร่วมว่า ‘คนเราทุกคนต้องมีบ้านให้กลับ’ แต่กลับดึงไปไม่ถึงความอารมณ์นั้น จังหวะที่ควรจะเรียกอารมณ์ให้ผู้คนคล้อยตามได้ กลับแผ่วเบา ไม่ชัดเจน และเข้มข้นเท่าที่ควร

ยิ่งสูง ยิ่งหิว ยิ่งสูญเสีย

ตัวละครเชฟพอล เป็นตัวแทนที่ดี ของความหิว ที่ยิ่งสูงยิ่งสูญเสีย สิ่งแรกที่แกเสียไป คือตัวตนในด้านดี แม้เราจะได้เห็น ด้านดีในเรื่องของความเข้มงวด ในการทำงาน และมีความใส่ใจเต็มร้อย ในด้านอาชีพ

อย่างฉากในบ้านทาวน์โฮม ที่ทำให้เห็นได้ชัด ว่าเชฟพอลเชี่ยวชาญงานครัวแค่ไหน แต่ก็เป็นฉาก ที่ตบหน้าชนชั้นมีอันจะกิน ได้พอสมควร ซึ่งฉากนี้ ก็เป็นอีกฉากหนึ่งที่น่าเสียดาย ที่ถึงแม้จะมีฉากต่อเนื่อง ให้สะท้อนใจ แต่ก็ไม่สามารถดึงอารมณ์ดราม่า ได้อย่างที่ควรจะเป็น

และยังพยายามตั้งใจ มาบลัฟนางเอกของเรื่อง ว่าระวังนะ ถ้ายิ่งอยู่สูง จะยิ่งเสียอะไรต่าง ๆ ไปอีกเยอะ ซึ่งทำให้มีความคิด ไม่เห็นด้วยกับ เซฟพอล

และออยก็ทำให้เห็นแล้วว่า เชฟพอลคิดผิด ซึ่งถือเป็นการขมวดปม ให้ตัวละครออย วกกลับมาที่คำว่าบ้าน ได้อย่างน่าชื่นชม และตอกย้ำว่า คนเราต่อให้อยู่สูงสักแค่ไหน ก็ไม่ทีทางเสียตัวตนไปได้ ถ้าสันดานภายในเข้มแข็งพอ แต่ก็ยังไม่สุดอีกนั่นแหละ

ความไม่สุด ที่ควรจะสุด ของเนื้อหาหนังในหลาย ๆ ฉาก ทำให้เกิดความรู้สึกขัดใจ ที่เหมือนเรากำลังฟังเรื่องเล่าดี ๆ สักเรื่อง แต่นักเล่านิทาน กลับลืม และบอกกับเราว่า เรื่องจบแล้ว และหันไปเล่าเรื่องอื่น

ต่อให้เราคล้อยตาม ไปแบบเพลิน ๆ ซึ่งพอคนฟังกำลังเพลินได้ที่ ก็เอาอีกแล้ว เกิดอัลไซเมอร์ ลืม ถือเป็นการเล่าเรื่องที่เอาแต่ใจและรีบ เหมือนคนเสิร์ฟฟูลคอร์ส จะรีบกลับบ้านก็ไม่ต่าง

ชนิดที่แขกกินยังไม่ทันอิ่ม ก็ยกจานออกไป แล้วสอดเมนูใหม่เข้ามาแทน โดยไม่ถามไถ่สุขภาพกันสักคำ ไม่รู้จะรีบตัดไปไหน หรือถ้าเวลามันไม่พอ ก็ตัดบางฉากที่อารมณ์ซ้ำมันออกไปซะ หรือไม่ก็ทำเป็นซีรีส์ ให้สิ้นเรื่องสิ้นราว

เพราะเนื้อหาดี ๆ ที่น่าดูน่าฟังขนาดนี้ มาเจอการเล่าที่คั้นไม่สุด ก็รู้สึกเสียดายของอย่างไรไม่รู้ น้ำกะทิข้น ๆ ที่ควรจะข้นอย่างที่ควรจะเป็น ก็กลายเป็นเจอจางลงไปอย่างน่าเสียดาย

บทความอื่น ๆ ที่น่าสนใจ

– รีวิว แสงกระสือ2 ความประหลาดไม่อาจขวางความรัก

– รีวิว John Wick 4 จอห์น วิค 4 หนังแอ็คชั่นสุดเดือด จัดนักจัดเต็ม!

– รีวิว Shazam2 Fury of the Gods ชาแซม! จุดเดือดเทพเจ้า

– รีวิว The Night Agent ซีรีย์แอคชั่นระทึกขวัญ สุดมันส์